Omdat na de nacontrole mijn baarmoeder niet schoon bleek, werd ik een paar dagen later in het ziekenhuis verwacht voor een curretage. Natuurlijk kon ik het niet laten om dit uitgebreid te googlen, met alle ervaringen erbij.. Fantastisch, ik vond echt allerlei dingen die ik nooit had willen weten, maar dit is altijd het geval met googlen is mijn ervaring.. Dus tijd om die laptop weer dicht te klappen.
Ergens dacht ik, zolang niet alles weg is is er nog een kans dat zij het gewoon verkeerd gezien heeft toch? Die foutjes gebeuren toch wel eens? Jaja, ook dat leerde google mij namelijk.
Ergens, ver weggestopt, had ik toch een sprankje hoop..

Kalmerend goedje

Omdat er een infuus en alles geprikt moest worden, en ik absoluut geen held ben met naalden, stelde de zuster een kalmerend goedje voor.
Dit was een geweldig plan, want het werd ineens een stuk rustiger. Toen ik met het bed naar beneden gereden werd, kwam er een zwerm mensen op me af die me gerust probeerden te stellen en een infuus begonnen te prikken. Ze telden af en voor ik het wist deed ik mijn ogen weer open en zag ik dezelfde mensen weer..

Waterval stand aan

De zuster keek mij aan en knikte. Ik wist het, de operatie was geslaagd.. Dat sprankje hoop wat ik voelde, dat was onterecht. Plots kreeg ik een gevoel van leegte, er zat nu echt niets meer in mijn buik. Alles was weg, ik werd geen moeder meer. De kraan ging open en hij heeft nog dagenlang aangestaan.. Een waterval van tranen.

Dagenlang, misschien wel weken zo gelegen..

Gefaald

Natuurlijk vertelde de dokter ook dat ik hier zelf niets aan kon doen, dat ik niets verkeerd gedaan had, maar toch.. Overal ter wereld werden vrouwen moeder, maar ik niet. Ik mocht naar huis met een schone buik. Alsof dat iets goeds was..
Hoewel ik eigenlijk weer vrij snel aan het werk wilde om gewoon door te gaan, lukte dit mij niet. Ik voelde mij verschrikkelijk. Ik bedacht me continu wat ik verkeerd had gedaan en dat gevoel van falen ging maar niet weg..


Toch maar het huis compleet versierd voor kerst.

2e kerstdag

2,5 maand na de operatie was het kerst.
Kerstavond hadden we weer een positieve test in onze handen..
Natuurlijk was ik onwijs gelukkig, maar toch, niet zoals die 1e test.
2e kerstdag zaten we aan tafel voor het kerstontbijt met familie en kreeg ik wat krampen. Teveel gegeten, te weinig?
Op het toilet bleek het een 3e optie, 1 waar ik niet aan wilde denken. Bloedverlies, dus toch.
Ook deze keer was het ons niet gegund. Gelukkig konden we een dag later direct terecht voor een nacontrole, want ik zag een 2e operatie absoluut niet zitten en hoopte dat het niet nodig was.
Dan lig je daar op zo’n stoel, terwijl er een man met tl-licht op je schijnend, bekijkt of van binnen alles schoon is. Vreselijk genant, maar op dat moment wilde ik maar 1 ding weten. Operatie of niet? Gelukkig was het deze keer niet nodig. Ik had mijn kerst toch iets anders verwacht, maar was wel opgelucht dat het nu alleen bij dit bezoek bleef.


1e kerstavond; duidelijk wat zwaarder door al het emo eten..

Taboe doorbreken

Soms lijkt het toch nog wel een taboe te zijn, een miskraam. Dat je er niet over wil of mag praten. Dat gevoel had ik ook enorm. Want wie wil er nou praten over de mislukkingen in het leven?
Maar toen ik er eenmaal wel over durfde te praten bleken er toch meer vrouwen in mijn omgeving dit meegemaakt te hebben. Niet iedereen maakte het even heftig mee, maar mijn lichaam was niet alleen in het falen. Want zo voelde het voor mij echt.. Alsof ik gefaald was voor het moederschap. Mislukt.. Ik vond het zo ontzettend fijn om dit te horen, dat ik hier niet alleen in was.. Zo schreef ook Esther haar pakkende verhaal.

En dit gaf mij weer kracht om door te gaan, om het toch nog 1 keer te proberen en niet op te geven! Het was zwaar, maar toch besloot ik het dan nog 1 kans te geven.. Gelukkig maar, want nog geen jaar later konden wij onze dochter in onze armen sluiten!

En ik hoop, dat ik op deze manier ook bij kan dragen aan het doorbreken van dit taboe. Je mag best kwaad zijn op jezelf als je lichaam iets niet kan wat anderen wel lijken te kunnen. Maar weet ook dat je hier niet de enige in ben en dat erover praten kan helpen om het een plekje te geven. Zoals dit bij mij ook heeft geholpen.

Ik ben benieuwd of er onder mijn lezers ook vrouwen zijn die hier ervaring mee hebben. Als je dit durft te delen, mag je het zeker delen in de reacties. Anoniem mag je mij natuurlijk ook altijd een berichtje sturen als je hier meer over wil weten of over wil praten.