Als je mij vroeger de vraag stelde wat wil je worden dan antwoorde ik moeder. Want moeder zijn leek mij op de één of andere manier magisch. Toen mijn oudste zus haar eerste kindje kreeg, vond ik dat dan ook echt fantastisch! Alleen enorm jammer dat ze zover weg woont en ik er niet vaak naar toe kon als ik wilde. Maar toen ik met school een tripje maakte naar Londen weet ik nog goed dat ik voor m’n neefje een pakje kocht, hij kreeg als enige een souvenir van mijn reisje. *sorry not sorry*
Zo’n voetbalpakje, paste nog niet echt, maar ach hej beter te groot dan te klein!

Let’s go for it

Jaren later toen wij zelf klaar waren voor kinderen, begon mijn reis richting het moederschap.
Het was 2012, we hadden een rondreis in Amerika gepland met een bevriend stel en wij dachten dat het toch nog wel even zou duren dat het raak zou zijn. Maar niets bleek minder waar.
Een paar dagen voor we aan boord stapten richting Las Vegas, zaten we bij de verloskundige voor onze eerste afspraak. Eigenlijk nog iets te vroeg, maar omdat ik een week ervoor als een blij guppie die test in mijn handen had en me bedacht dat we 3 weken weg zouden gaan… Mochten we van de verloskundige toch even langskomen, zodat we zeker wisten of alles goed was voor het vertrek. Gaf ons allebei wel een goed gevoel, dus we grepen deze kans direct aan.

Goed nieuws?

Gespannen lag ik daar op de tafel. Net 6 weken zwanger blijkbaar, dus uitwendig lukte de echo niet.. Balen.. Met de inwendige echo zag zij wel direct hartje, opluchting, maar echt snel ging het blijkbaar niet. Dolblij als ik aankwam, vertrok ik toch ergens wel intens verdrietig.
Want met een echo in mijn handen liep ik naar buiten, maar ook met de woorden van de verloskundige nog vers in mijn oren klinkend..
“Mocht het uitlopen op een miskraam, weet dan dat het net voelt alsof je ongesteld bent.”

2e echo

Toen ik eenmaal het vliegtuig instapte probeerde ik gewoon positief te blijven en niet te denken aan het ergste.. Ik voelde de symptomen nog, dus niks aan de hand.
Ik skipte netjes de cocktail uurtjes in Las Vegas en nam geen onnodige risico’s door te zwemmen in Slide Rocks, ook het schieten sloeg ik netjes af want dat zou slecht zijn voor de ontwikkeling van het gehoor stond op de poster. We bekeken in elke mall de baby kleertjes en hadden het over straks hoe het zal zijn met de baby. Lekker wegzwijmelen, je herkent het vast wel.
Ik kon me nog net inhouden en nam niets hiervan mee in mijn koffer. Toen we terugkwamen was het eerste wat ik deed een afspraken maken voor een nieuwe echo, gewoon even een extra check.
Ik wist zeker dat er niets aan de hand was, want ik voelde me op en top zwanger, maar toch…
Met ons geheimpje trots in mijn buik reden we richting de verloskundige en al snel verdween de dikke glimlach op mijn gezicht.

Geen led lampje

Het knipperende led lampje wat de vorige keer nog zo overduidelijk te zien was, was nu nergens meer te bekennen. Volgens haar berekeningen stopte het hartje de dag dat ik het vliegtuig instapte. Na deze woorden hoorde ik eigenlijk vrij weinig meer.. Het werd een soort waas, alsof ik geleefd werd. Wat ik wel hoorde was dat ik medicatie kon innemen om de uitdrijving te starten of het gewoon kon afwachten. De uitdrijving, jeetje wat een heftige woorden.. Nee, dan maar afwachten. Want tsja, het zou voelen als een ongesteldheid en laat ik daar nou nooit echt last van hebben.
Niets bleek minder waar, want zulke pijn had ik toen nog nooit eerder gevoeld… Wat een verschrikking!! Ik wist niet waar ik het zoeken moest, ik weet niet of er vrouwen zijn die dit voelen tijdens hun ongesteldheid, maar ik kan het me bijna niet voorstellen.
Dan denk je na zo’n heftige nacht dat je alles gehad hebt, maar bij de nacontrole in het ziekenhuis, bleek mijn baarmoeder niet schoon.. Dus werd er een afspraak gemaakt voor een operatie.
Het ene moment sta je op het randje van de Grand Canyon en denk je alles te hebben en dan ineens zakt die grond zo onder je voeten weg..



*word vervolgd*