In een eerdere blog hebben jullie kunnen lezen over mijn struggles rondom de zwangerschap van Macy. Het zwanger worden, ofwel het zwanger blijven ging niet helemaal vlekkeloos. De bevalling was ook niet geweldig maar het moment dat ik haar in mijn armen had en naar mijn man keek, wisten we het eigenlijk al zeker. We willen zeker nog een tweede kindje! Maar een tweede kindje, kan ik dat wel?

Hoofd op hol
Natuurlijk is dat makkelijk gezegd, want wie weet of het ons wel gegund is? Moeten we niet blij zijn met ons pasgeboren meisje? NATUURLIJK! Trotse en dolblije kersverse ouders waren we die intens genoten van alles. Maar na een tijdje begon het toch wel weer te kriebelen, zo’n broertje of zusje. Zo vlak op elkaar zou wel erg fijn zijn, dat je in 1x door kunt gaan in “dezelfde” fase. Maar wat als het weer niet direct lukt? Of wat als het helemaal niet lukt? Kan ik dan wel blij zijn met alleen ons enige kindje? Kan ik mij neerleggen daarbij? Als het wel raak is en het gaat weer mis, kan ik dat dan wel aan? Al met al een erg lastige keuze, want tsja waar doe je goed aan? En natuurlijk veel te voorbarig maar ja, mijn gedachten sloegen direct op tilt en waren all over the place.

Onzeker
Een paar weken nadat we de keuze definitief hadden gemaakt om het maar gewoon te proberen, bleek het al raak! Heel onwerkelijk want ja dit is wat ik wilde, toch? Direct sloeg de onzekerheid toe. Gaat dit wel goed? En een tweede kindje, hoe ga ik dat doen? Straks neemt Macy het mij kwalijk dat ze geen tijd met mij alleen heeft gehad, dat ze de helft van haar tijd moet delen? Wat als ik niet evenveel van dit 2e kindje ga houden? Want dat kan toch eigenlijk niet? Wat als ik het niet kan, wat als ik.. En zo ratelde mijn gedachten maar door. Ik was aan de ene kant onwijs blij maar aan de andere kant zo onzeker.

popcakes
Popcakes
Onze ouders nodigden we een paar weken na de 1e echo uit om wat te komen eten. Zo vaak deden we dat niet, dus ze vonden het al wat bijzonder. Toen iedereen binnen was zette ik met de koffie wat snacks op tafel. Popcakes! Die had ik natuurlijk met veel moeite zelf gemaakt en ik zette ze zonder iets te zeggen op tafel. Voor mijn gevoel beefden ze nog net niet uit mijn handen, maar blijkbaar viel dit niet op want het duurde echt wel even voor het opviel en iemand ook maar een opmerking maakte.
*ik heb dit niet getimed, dus dit kan best wat korter zijn geweest natuurlijk, haha*

zwangerschapstest

Wel of niet blij?
Onze ouders waren dolblij! Wat leuk zo’n 2e kleinkind erbij, genieten! Na een aantal weken vertelden we het ook onze vrienden. Sommige reageerden direct heel enthousiast en anderen waren meer geschrokken. Nu al? Zo snel? Wil je dan niet eerst genieten van Macy?
Deze opmerkingen vond ik best lastig, want tsja weer die gedachte kwam naar voren, ik doe haar toch niets te kort hiermee? Die reactie van vrienden maakte mij nog meer onzeker. Ik was ervan geschrokken.

Google is your friend
Gelukkig heb je altijd nog google. Want als je googled vind je de meest nuttige dingen, uhu sure. Gelukkig deze keer wel. Want wat ik las zal ik nooit vergeten. Ik las namelijk meer van deze verhalen! Verhalen met bizar veel herkenning.  En dit deed me goed, ik was dus niet een onzekere blondie, maar gewoon een normale meid met normale issues. Niks geks aan! En aangezien er elke dag kinderen geboren worden, ben ik absoluut niet de enige met een tweede kindje straks! Zelf ben ik de jongste van 4 en ik heb er ook niets aan overgehouden dat ik de aandacht van mijn ouders moest delen. Het was soms juist fijn dat die aandacht verdeeld werd, zo kwam ik onder dingen uit als de spotlight even niet op mij gericht stond.. Maar daar gaat deze blog niet over 😊

Grote zus
De kleine meid was nog veel te jong maar toch betrok ik haar bij de zwangerschap. Ze mocht mee naar elke echo en afspraak, maar ook haar knuffels verhuizen naar haar nieuwe kamer, want haar oude kamer werd de nieuwe babykamer. Ze hielp mee de box in elkaar zetten en uittesten. We speelden samen met de baby en gaf hem elke avond een kusje.
Tegen het eind van de zwangerschap wist ze zelfs de naam van de baby al en kon deze al duidelijk uitspreken. Lekker slim van mij, want het kon maar zo zijn dat ze deze zou verklappen aan de opa’s en oma’s!

Genieten met een grote G
Toen die rust eenmaal over mij heen kwam kon ik gaan genieten. Ik had namelijk al een voldragen zwangerschap meegemaakt en wist nu dat het ook goed kon gaan. Dat het oké was dat ik dit opnieuw spannend vond, maar ik kon er nu wel eerder van genieten dan bij mijn eerste zwangerschap. De kwaaltjes waren ook herkenbaar, erg fijn dat deze ook massaal weer kwamen opduiken, maar ach alles voor de kinderen he? Nu wisten we in ieder geval precies waar we het voor deden, nog zo’n klein mopje in onze armen straks.. De tijd kon niet snel genoeg gaan!

Nu was er nog maar 1 ding waar ik mij druk over maakte, de bevalling! Hoe zou dat deze keer verlopen??

Herkennen jullie mijn struggles rondom een 2e zwangerschap? Want een tweede kindje, kan ik dat wel?
Laat het weten in de reacties, ik ben benieuwd naar jullie verhalen!