Vanwege de recente ziekenhuisopname kreeg ik enorm veel vragen hoe het met Harvey gaat en wat er precies gebeurd is. Ik neem jullie graag mee in een kijkje in ons leven van afgelopen week.
Maandag
Maandag was ik aan het werk toen Joa appte dat Harvey niet helemaal fit was. Zijn oogjes waren wat waterig en hij had een kuchje. Hij was wat extra kroelerig maar niets om me echt zorgen om te maken. Gelukkig maar want ik had na het werk afgesproken met collega’s om naar het theater te gaan en kwam die nacht pas rond half 1 aan thuis. Toen ik thuiskwam was hij klaarwakker en knuffelde mij helemaal plat. Hij viel met een enorme hoestbui op mijn arm in slaap.
Dinsdag
Omdat er maandag bij de kinderen op school een heleboel ziekmeldingen waren omtrend C, besloten wij de kinderen preventief thuis te houden. Dinsdag was dus een relaxte ochtend, geen schoolrun. Macy & Bentley hadden gelukkig beide wel nog inlogcodes om iets van schoolwerk te doen, dus die waren lekker bezig. Harvey speelde rustig in de speelkamer en in de middag hebben we spelletjes gedaan. Hij was redelijk actief maar had geen zin in drinken. Met avondeten viel op dat hij echt niet fit was. We aten pannenkoeken en hij raakte ze helemaal niet aan! Heeeeeel vreemd voor hem. Eenmaal op bed viel hij redelijk snel in slaap. Na een poos werd hij schreeuwend wakker en was hij vreselijk warm. 39.6 koorts. Omdat hij zo naar bleef kuchen en voor de zoveelste keer alles onderspuugde besloten we na veel wikken en wegen toch de HAP maar te bellen.
Rood alarm
Het bellen naar de HAP blijf ik altijd een ding vinden. Je wil niet te snel bellen en als overbezorgd overkomen, maar als er iets is wil je toch dat ernaar gekeken word. Maar moet dit nou perse in de avond? Kunnen we echt de nacht niet door.. Toen we hem zo zagen liggen zei ons gevoel Nee, dat kan echt de nacht zo niet. Joa belde en ik bleef bij Harvey. Natuurlijk word er dan zo’n heel lijstje gevolgd aan vragen. Tot ik ineens zijn gezicht heel serieus zag worden. “Oh, oke we komen eraan!”. Blijkbaar was door zijn antwoorden het “rode alarm” afgegaan en moesten we direct komen.
De auto in
Dus even de douche in, snel wassen en schone kleren aan. Aangezien we geen zin hadden in nog een spuugbende in de auto besloten we beide mee te gaan en moesten Macy & Bentley dus ook mee. Die tilden we al slapend de auto in en bleven gelukkig slapen. Super sneu, maar zo snel geen oppas te vinden dus geen andere keus.
van HAP naar SEH
Eenmaal bij de HAP mocht er natuurlijk maar 1 iemand naar binnen. Na bijna een uur had ik nog niets gehoord en ik besloot maar een appje te doen. Blijkbaar waren ze al vrij snel gezien en kwamen er meerdere kinderartsen kijken. Ze werden doorgestuurd naar de SEH en hij werd opgenomen. Alles ging erg snel. Voor de opname was het handiger als ik zou blijven slapen, dus we wisselden snel van plek. Er werden nog wat testen afgenomen en we werden met de rolstoel naar een kamer gebracht.
Uitgedroogd
Omdat Harvey niet wilde drinken, bijna niets meer plaste en zo ontzettende koorts had besloten ze een sonde in te brengen. O my wat is dat vreselijk om te zien, zo sneu! Het is zeker nodig en goed dat het kan hoor, maar zijn gezichtje bij het inbrengen vergeet ik nooit meer. Helaas trok hij hem nog geen half uur later eruit en kon het proces weer opnieuw beginnen. Het was inmiddels 01.00 en we lagen beide op bed. Gelukkig was er 1 groot bed zodat ik bij Harvey mocht blijven slapen. Hij viel in mijn armen in slaap en werd elk kwartier paniekerig wakker en wilde dan aan de sonde trekken, wanneer dit niet lukte hoestte hij een aantal keer en viel dan weer terug in slaap. Je snapt, voor mij dus ook weinig slaap want ik lag continu op wacht zodat die sonde erin zou blijven.
Bloedprikken
In de ochtend kwamen ze bloedprikken. Aangezien er nog geen test positief was teruggekomen (C/ RS virus etc), maar ze met controles wel uitkwamen op een dubbele oorontsteking en longontsteking moesten ze alleen nog bepalen wat er precies aan de hand was en of er antibiotica nodig was. Dit kon via een vingerprik vertelde ze. Toen de dame bloed kwam prikken gaf zij de voorkeur aan een prik in zijn arm. Dat leek me dus niet handig, aangezien bij het inbrengen van de sonde 3 man nodig was om hem tegen te houden. Mijn instinct zei ga voor de vingerprik. En ja hoor, dat lukte prima zonder problemen. Yes! Dat scheelde weer. Helaas lette ik toen even niet op toen ik me omdraaide en haar een vraag stelde en trok hij dus ook zijn sonde er weer opnieuw uit. Sjipss, dat was weer balen. Ene moment is het net een lappen pop die in m’n armen hing, andere moment was hij aan het stoeien met zijn draadjes.. Zo sneu. En huilen, zo’n pijn. Machteloos.. En dan alle verpleging in zo’n blauw pak vanwege de vermoedelijke luchtweginfectie.
Slapen
Vanwege de vele medicatie sliep Harvey overdag enorm veel. De koorts zakte gelukkig gedurende de dag maar het hoestje met veel slijm was verontrustend. Dit zorgde ervoor dat we nog een nacht mochten blijven voor de zekerheid. Zijn saturatie was ook een aantal keer al flink naar beneden gezakt, dus dit wilden ze nog iets langer monitoren. In de middag werd hij aangesloten en was het zijn missie om de rest van de dag & nacht alle plakkertjes eraf te trekken en natuurlijk ook de saturatiemeter aan zijn voet. In zijn slaap zakte zijn saturatie plots naar de 80 en kwamen ze al met een zuurstof masker aanlopen. Net voor ze hem aansloten schoot hij ineens terug naar de juiste waarde. Pfjieeew! Wat blijf je dan enorm focussen op die cijfertjes zeg.. Pff.. Zo ongerust dat je daar van word, zo machteloos..
Slapen
De sonde hebben ze niet teruggeplaatst omdat hij langzaamaan zelf weer aan het drinken was die avond. Appelsap, lekker zoet, dat ging er wel in. Eten daarentegen dan weer niet, maar dat is gelukkig ook niet zo erg. Slapen heeft hij echt nog nooit zoveel gedaan volgens mij. Hij werd alleen voor zijn medicatie wakker, ook in de nacht merkte je dat hij echt wel op de pijnstilling sliep. Zodra dit uitgewerkt was werd hij wakker.
Thuis
Na 2 nachten mochten we gelukkig naar huis. Het drinken ging al aardig en er was ook weer een goede plasluier. Harvey was ontzettend lief voor de zusters en ze gaven aan hem te gaan missen. We kregen de medicatie mee voor huis en zijn thuis lekker op de bank gekropen.
Dubbele oorontsteking, longontsteking en toch een luchtweginfectie, zusje van het RS Virus.. Het is echt veel voor zo’n klein mannetje en dat merk je ook echt wel aan hem. Het heeft hem veel energie gekost en hij doet zijn best om gezellig te doen, maar hij is al snel moe en piept wat met zijn adem. Al met al zijn we er dus nog niet, maar het is fijn dat hij zich alweer wat beter voelt.
