Wanneer je in verwachting bent beeld je je in hoe het leven na de geboorte zal zijn. Je kunt je er eigenlijk niets bij voorstellen, maar waarschijnlijk door verhalen van anderen krijg je er een aardig beeld van. Alhoewel elk kindje natuurlijk anders is, zijn er een aantal mijlpalen waar je naar toe kunt leven. Het eerste lachje, het eerste hapje en het eerste woordje. Tenminste, zo ging dat bij mij wel. Maar voor je het weet is er dat moment.. Niet die eerste keer, maar de laatste eerste keer.
Mijlpalen
Bij mijn eerste kindje, Macy, keek ik enorm uit naar al die eerste mijlpalen. We maakten hele roosters voor het 1e hapje, ik hield alle woordjes bij en alles schreef ik op. Ik keek er naar uit toen ze haar 1e schooldag had. Ze was er aan toe, had er zin in en wij ook. We kenden het natuurlijk helemaal niet, alles was nieuw en we wisten niet goed wat te verwachten. Ergens was het vreselijk eng, maar het feit dat ze zo makkelijk op school achter bleef bij de juf stelde ons gerust. Dit maakte dat het op de 1e dag van Bentley eigenlijk geen probleem was. Hij leefde er zelf namelijk ook al een hele poos naar toe. Alles ging de 2e keer wat soepeler en minder angstig. We wisten al een beetje wat we konden verwachten, ik voelde me een goed voorbereide moeder.
De jongste
Maar nu, vandaag ging de jongste naar school. Hij heeft al 2 dagen geoefend en dit ging eigenlijk prima. Maar vandaag was zijn eerste officiële echte schooldag. Voor die jongste is het dan ineens weer helemaal anders. Natuurlijk kijk je nog steeds uit naar die 1e dingen, maar wel op een andere manier. Iets waar ik bij de andere 2 helemaal niet zo zwaar bij stil stond. Hoe groot die anderen in mijn hoofd waren, zo mini is hij nog. Hij is in mijn hoofd soms nog echt mijn kleine baby.
Laatste keer
Met Macy en Bentley beide op school hebben we al een aantal eerste keren meegemaakt natuurlijk. Naast de eerste schooldag ook de schoolreisjes, het afspreken bij vriendjes en ze hebben zelfs al een nachtje geslapen op school. Hoe spannend was dat?!
Maar nu is het tijd voor de echte laatste keer. Het besef nu Harvey naar school gaat dringt het pas echt bij me binnen. Het was vandaag namelijk de laatste keer dat ik voor de 1e keer mijn kindje naar school bracht. Ja die moest je wellicht even teruglezen.
Natuurlijk het laatste flesje en speentje waren ook een dingetje, het afsluiten van de babyfase maar dat was toch minder beladen dan nu.
Doe ik het wel goed?
Nu het echt de laatste eerste keer is vraag ik mezelf af, heb ik het eigenlijk wel goed gedaan? Heb ik die 4 jaar samen wel goed genoeg doorgebracht?
Heb ik ze wel ten volle benut? Iets waar ik me eerder niet van bewust was.
Ben ik wel genoeg tijd bij ze geweest, heb ik ze genoeg bijgebracht, genoeg liefde en aandacht gegeven? Die quality time die we samen thuis hadden, was dat wel voldoende? De onzekerheid slaat ineens enorm toe. Dit had ik bij die andere 2 helemaal niet. Het was goed zo, ik stond er niet zo zeer bij stil dat die tijd voorbij was. Ze waren er klaar voor en ik ook. Maar nu voelt het zo definitief. Deze tijd komt niet meer terug. Ook al zijn we er beide klaar voor.
Dubbel
Natuurlijk blijft het dubbel en keek ik er ook heel erg naar uit. Het is de eerste keer sinds Macy geboren is dat ik straks enkele dagen per week echt alleen thuis zit. Dat ik kan opruimen in alle rust, wat werk voor mijn blog gedaan kan krijgen en hopelijk het sporten weer kan oppakken. Dus ja, er zijn ook positieve dingen die ik ervoor terug krijg. Dat is dan weer de andere kant van de medaille.
Toekomst
Natuurlijk hebben we nog veel meer tijd samen, zo dramatisch is het natuurlijk allemaal echt niet. Er zijn vakanties, studiedagen, weekenden en na schooltijd is er ook genoeg tijd. Alleen die tijd overdag, die tijd gewoon met z’n tweetjes, dat speciale is voorbij. Die tijd waarin je samen bent, onbezorgd.. Wanneer ik nu tijd samen zou willen moet je dat helemaal gaan plannen. Zeker is dat te doen, maar het is een stuk omslachtiger geworden en het blijft nog steeds anders. Want als ze eenmaal op school zitten, eigen vriendjes hebben, andere interesses krijgen, gaan sporten.. De tijd vliegt!
Opgroeien
Wat mij nog wel bijgebleven is, is dat ze vanaf de 1e schooldag ineens heel veel groeien. Ze leren niet alleen van de leerkracht, maar ook van de andere kindjes. Daar kun je ineens niets meer aan veranderen. Je moet maar hopen dat ze uit school nog regelmatig mee naar huis willen i.p.v. elke dag met een vriendje of vriendinnetje mee. Dat je gezellig wat tijd samen hebt en die speciale momenten op andere manieren maakt.
Want dat is me nu wel heel duidelijk. De tijd die we samen hebben maak ik extra speciaal. Niet alleen met de jongste maar met alle 3!
Voor ik het weet zijn ze minder thuis, of willen ze ergens anders zijn dan thuis. Mijn wake-up call is het in ieder geval wel. Want hoeveel ik ze ook gegeven heb die eerste 4 jaar, het kan altijd meer en beter. Dus daar gaan we voor!😊
Hoe vond jij het? Die laatste eerste keer je kindje wegbrengen voor de schooldag? Ervaarde je het ook zo zwaar of viel het wel mee?
Mooi geschreven en zeker heel erg herkenbaar!
Ook hier even een wake up call dankzij jou dat ik het komende jaar even extra moet genieten van m’n kleine meisje thuis! Ze word eind juni 3, tijd vliegt!